„Ludzie płacą lekarzowi za pracę, za serce pozostają mu winni.” Lucius Annaeus Seneca Minor

Chłoniak Hodgkina

chłoniak
Chłoniak Hodgkina zwany dawniej ziarnicą złośliwą to klonalny rozrost komórek Reed, Sternberga i Hodgkina czerpićych swój rodowód z linii komórek B, przede wszystkim w obrębie węzłów chłonnych.
Nie znane są przyczyny choroby jednak zauważa się, że może on występować w rodzinie.

Objawy chłoniaka możemy podzielić na ogólne, powiększenie węzłów chłonnych, następstwa powiększenia węzłów chłonnych. Do objawów ogólnych należy zaliczyć znaczne osłabienie, męczliwość, ból węzłów chłonnych po wypiciu alkoholu, świąd skóry.

Powiększenie węzłów chłonnych nie wiąże się z bólem. Najczęściej zaatakowane są węzły:
– powyżej przepony – szyjne i śródpiersia (60 – 80%),
– pachwowe (20 – 40 %)
– pachwinowe i zaotrzewnowe (10%)

Przyjmuje się, że w sytuacji kiedy zaatakowane są węzły chłonne szyjne i nadobojczykowe po lewej stronie lub obustronnie to w 50% przypadków zmienione są też węzły poniżej przepony. Natomiast gdy mamy do czynienia ze zmianami w obrąbie szyjnych węzłów chłonnych po prawej stronie to zmiany poniżej przepony dotyczą około 7% przypadków.

Jakie są objawy związane z powiększeniem się węzłów chłonnych?

Zależnie od miejsca występowania powiększenia objawy możemy opisać następująco:

  • klatka piersiowa – duszność, kaszel, zespół żyły górnej;
  • przestrzeń zaotrzewnowa – utrudnienia w oddawaniu moczu, wzdęcia, zaparcia, w stanach zaawansowanych niedrożność jelit;

Oprócz typowych dla ziarnicy złośliwej symptomów może występować:

  • powiększenie śledziony,
  • powiększenie wątroby,
  • zmiany w kościach (10 – 30 % przypadków)
  • zmiany w nerkach,
  • zmiany w macicy,
  • zmiany w jajnikach,
  • zmiany w pęcherzu moczowym,
  • zmiany skórne,
  • zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym,
  • zmiany w jądrach,
Przebieg choroby

Początkowo zmiany rozprzestrzeniają się wokół pierwszych zaatakowanych komórek, stopniowo podczas rozwoju choroby zmiany szerzą się poprzez krew nawet do odległych struktur limfatycznych i narządów wewnętrznych. Choroba wyniszcza organizm błyskawicznie i bez leczenia większość chorych umiera w ciągu pierwszych 5 lat od zachorowania. Przeżywa (bez leczenia) około 5 % osób.

Chłoniak Hodgkina – diagnostyka

  1. Morfologia krwi obwodowej
  2. Badanie szpiku
  3. Badanie histologiczne i imunnohistochemiczne
  4. Inne badania laboratoryjne
  5. Badania obrazowe
  6. Inne

ad.1. Morfologia krwi obwodowej

Nieprawidłowości występują u około 10 – 15 % chorych. Możliwe występowanie neutrocytozy, eozynofili, małopłytkowości, limfocytopenii, niedokrwistości noromocytowej ( ze zmniejszonym stężeniem żelaza) lub w mniejszej ilości przypadków niedokrwistości autoimunologicznej.

ad.2 Badanie szpiku

Wykonywana jest biopsja aspiracyjna i trepanobiopsja (uwaga – badanie szpiku pobranego z mostka jest niemiarodajne).

ad.3 Badanie histologiczne i imunnohistochemiczne

W badaniu histologicznym zaleca się pobranie całego węzła lub innej zajętej tkanki.

ad.4. Inne badania laboratoryjne

Badać można aktywność LDH lub fosfatazy zasadowej w surowicy krwi. Przy badaniu OB wychodzi przyspieszenie. Może wystąpić hipergammaglobulinemia, zmniejszenie stężenia albuminy, zwiększenie stężenia witaminy B2 – występują mikroglobuliny w surowicy.

ad.5 Badania obrazowe

Lekarz może zlecić wykonanie tomografii komputerowej: szyi, klatki piersiowej, jamy brzusznej, miednicy mniejszej.

ad.6  Inne

Według zaleceń lekarza.

Leczenie postaci klasycznej Chłoniaka Hodgkina:
  1. Leczenie podstawowe: chemioterapia tzw. schemat ABVD (adriamycyna, bleomycyna, winblastyna, dakarbazynal).
  2.  Przy oporności na leczenie podstawowe lub nawrót choroby w ciągu roku od poprzedniej chemioterapii zalecana jest chemioterapia wysokimi dawkami i auto HCT ( przeszczep komórek krwiotwórczych).
  3. Jeśli nawrót chłoniaka nastąpi po okresie 12 miesięcy od chemioterapii profesor doktor habilitowany Andrzej Szczeklik, autor podręcznika Interna Szczeklika zaleca  powtórzenie chemioterapii w/g schematu z leczenia podstawowego. Doktor podaje, że około 50 % leczonych odzyskuje zdrowie.

Leczenie postaci nieklasycznej polega na usunięciu zmienionych chorobowo węzłów i radioterapii. Jeżeli lekarze zdecydują się na podanie chemii to oprócz schematu ABVD mogą zastosować rytuksymab.

Autorzy Medycyny Naturalnej pod redakcją profesora doktora habilitowanego Kazimierza Janickiego podają zalecane mieszanki ziół dla chorych na ziarnicę złośliwą. Podkreślić jednak należy, że ziołolecznictwo w tym wypadku ma funkcję wyłącznie dodatkową i w żadnym wypadku nie może zastąpić leczenia konwencjonalnego.

Mieszanka I

Ziele jemioły 100 g

Ziele dziurawca 20 g

Ziele ruty 20 g

Korzeń łopianu 20 g

Korzeń przestępu 5 g

Przygotowanie: 1 łyżkę stołową ziół zalać 1 szklanką wrzącej wody, gotować przez 2 minuty, odstawić na 10 minut.

Stosowanie: Pić rano i wieczorem. Każdorazowo należy przygotować świeży napar.

Uwaga! Mieszanki tej nie mogą pić kobiety w ciąży.

 

Mieszanka II

Korzeń mydlnicy 30 g

Liść ruty 30 g

Kora wierzby 40 g

Korzeń łopianu 40 g

Liść brzozy 50 g

Ziele dziurawca 50 g

Przygotowanie: 1 łyżkę mieszanki zalać 1 szklanką wrzącej wody, przykryć, gotować 3 minuty, odstawić na 10 minut, przecedzić.

Stosowanie: Pić 3 razy dziennie po 1 szklance naparu – przed jedzeniem. Każdorazowo należy przygotować świeży napar.

źródła:

Interna Szczeklika profesor doktor habilitowany Andrzej Szczeklik

Medycyna Naturala pod redakcją profesora doktora habilitowanego Kazimierza Janickiego i doktora Wojciecha Rewerskiego

fot. Yale Rosen źródło: flickr.com