„Ludzie płacą lekarzowi za pracę, za serce pozostają mu winni.” Lucius Annaeus Seneca Minor

Menorrhagia

MenorrhagiaDługie i obfite krwawienie miesiączkowe określane jest mianem menorrhagii. Jej pojawienie się może zwiastować zaburzenia hormonalne, a nawet groźne schorzenia.

O ile zwykle cykle miesiączkowe nie wymagają konsultacji lekarskiej, o tyle, w przypadku menorrhagii (z łac. menorrhagia) wizyta u ginekologa jest nieunikniona. I najlepiej, kiedy nastąpi w jak najkrótszym czasie. Wspomniane schorzenie, to zaburzenie w miesiączkowaniu powodujące zwiększone i wydłużone cykle miesiączkowe. Ocenia się, że występowanie choroby związane jest z zaburzeniem gospodarki hormonalnej (zwłaszcza prolaktyny, odpowiedzialnej za regularne krwawienia miesiączkowe).

Menorrhagia – objawy

W przypadku tego rodzaju schorzenia niepokojącymi objawami powinno być przede wszystkim obfite krwawienie miesiączkowe, czyli takie, w którym podczas godziny kobieta zużywa kilka podpasek, czy też tamponów, a krwawienie trwa dłużej niż tydzień. Niepokojącym objawem jest również konieczność wstawania w nocy w celu zmiany podkładów higienicznych, czy skrzepy krwi pojawiające się w dużej ilości. Jeśli dodatkowo kobieta odczuwa w tym czasie senność, zmęczenie i ogólne osłabienie organizmu, konieczną jest jak najszybsza konsultacja z lekarzem ginekologiem w celu zdiagnozowania.

Przyczyny menorrhagii

Najczęściej schorzenie występuje na skutek zaburzeń w gospodarce hormonalnej organizmu, zaburzeń w funkcjonowaniu układu krwionośnego, jak również układu rodnego.

Do najczęstszych przyczyn zalicza się również:

  • rozwijające się w organizmie mięśniaki (czyli niezłośliwe zmiany macicy),
  • zaburzenia w krzepliwości krwi,
  • zaburzenia w funkcjonowaniu jajników,
  • przerost błony śluzowej macicy,
  • pojawiające się w obrębie narządów rodnych polipy (czyli małe przerosty wyściółki ścian macicy, mające najczęściej charakter łagodny) ,
  • adenomyosis (czyli łagodne schorzenie, w którym gruczoły endometrialne znajdują się w błonie mięśniowej macicy),
  • rozwijający się rak jajnika, rak macicy, czy rak szyjki macicy,
  • choroba von Willebranda (zaburzenie krzepnięcia krwi),
  • zażywanie niektórych leków (np. leków przeciwzakrzepowych czy przeciwzapalnych)
Powikłania

Nieleczona i niezdiagnozowana menorrhagia może prowadzić, na skutek długotrwałych krwotoków, do anemii, jak również do groźnych dla zdrowia kobiety powikłań.

Menrorhagia – odpowiednia diagnostyka choroby

Aby jednoznacznie zdiagnozować schorzenie, konieczną jest wizyta u ginekologa. Pomocnymi w diagnostyce będą:

  • wywiad z pacjentką ma temat cykli miesiączkowych (ich długości, regularności),
  • dziennik krwawień (zalecany w niektórych przypadkach),
  • badanie krwi,
  • PAP TEST – pobranie do badania mikroskopijnego komórek z szyjki macicy. Badanie pozwala na wykrycie zakażenia, zapalenia, a także zmian nowotworowych,
  • biopsja endometrium (tkanki z wnętrza macicy),
  • badanie ultrasonograficzne (USG),

a także w celu dalszej diagnostyki:

  • hysteroscopię,
  • sonohysterogram,
  • rozszerzenie i łyżeczkowanie macicy.
Mernorrhagia i jej leczenie

Dobór odpowiedniej metody i sposobu leczenia poprzedzony jest wywiadem z pacjentką. Na tej podstawie dobierana jest odpowiednia metoda leczenia schorzenia.

Najczęściej stosowane są:

  • podawanie żelaza – w przypadku anemii,
  • podawanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) – np. naproksenu czy ibuprofenu, które nie tylko łagodzą bóle, ale zmniejszają również obfitość krwawień,
  • progesteron podawany doustnie przez kilkanaście dni każdego cyklu miesiączkowego,
  • środki antykoncepcyjne przyjmowane doustnie,
  • wkładka wewnątrzmaciczna
Leczenie zabiegowe i operacyjne

W przypadku, kiedy powyższe metody zawiodą, a pacjentka nadal skarży się na objawy, koniecznym jest przeprowadzenie zabiegów chirurgicznych, takich jak:

  • rozszerzenie i łyżeczkowanie błon śluzowych macicy,
  • histeroskopia, podczas której możliwym jest usunięcie ewentualnych polipów,
  • ablacja enedomerium,
  • resekcja endometrium z użyciem pętli elektrochirurgicznej z drutu prowadzi do usunięcia błony śluzowej macicy,
  • histerektomia, czyli trwale i całkowite usunięcie zarówno macicy, jak i szyjki macicy,

Zarówno ablacja endometrium, jak i resekcja endometrium zmniejszają u kobiet szansę na zajście w ciążę, stąd zalecane są pacjentkom w wieku około menopauzalnym.

fot. www.flickr.com autor: Claus Rebler