Migotanie przedsionków, to najczęściej występujący rodzaj arytmii. Polega na nieskoordynowanej pracy przedsionków, co wpływa znacznie na pracę całego serca, a zwłaszcza komór, które odpowiadają za wtłoczenie krwi do aorty i tętnicy płucnej. Migotanie przedsionków predysponuje zatem, do wielu zaburzeń krążeniowych, takich jak udar, czy zator. Co więc powoduje tę chorobę ?
Przyczyny migotania przedsionków
Czynników wpływających na rozwój tego schorzenia jest wiele, jednak jako główny wymienia się wiek. Wzrost liczby zachorowań w ostatnich latach na migotanie przedsionków jest spowodowany przede wszystkim wydłużającą się stale średnią długością życia. Wraz z wiekiem pewne problemy i dysfunkcje narastają, więc skłonności do pewnych schorzeń zwiększają się. Aż około 35% osób ze zdiagnozowanym migotaniem przedsionków stanowią osoby po 80 roku życia. Co więcej, tak jak w większości chorób układu krążenia, mężczyźni są bardziej predysponowani do zachorowania, niż kobiety.
Nie tylko jednak wiek i płeć wpływają na możliwość wystąpienia tego rodzaju arytmii. Są to również inne, współistniejące schorzenia, takie jak cukrzyca, choroby tarczycy, otyłość, obturacyjna choroba płuc, niewydolność nerek, nadciśnienie tętnicze, wady budowy serca, choroba wieńcowa, niewydolność serca. Używki takie jak alkohol, papierosy i kofeina również mogą przyczyniać się do powstania migotania przedsionków. Obecne badania potwierdzają także wpływ czynników genetycznych na rozwój tej choroby.
Jak rozpoznać migotanie przedsionków ?
Wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy, że choruje na tę przypadłość. Przebiega ona bowiem u nich bezobjawowo, lub daje objawy niewielkie, takie jak osłabienie, zmęczenie, odczuwanie duszności. Często o tej dysfunkcji dowiadują się dopiero podczas przypadkowych, rutynowych badań.
Objawami, które mogą naprowadzić na problem z migotaniem przedsionków, są zawroty głowy, omdlenia, duszności, napadowe pocenie się, szumy uszne i najczęściej opisywane przez pacjentów – kołatania i palpitacje serca.
Warto wspomnieć, że wyróżniamy cztery główne rodzaje migotania przedsionków i są to:
- migotanie rozpoznane po raz pierwszy – nieważne jak długo już trwa i jak jest poważne
- napadowe migotanie przedsionków – trwa zwykle do 7 dni i samo ustępuje
- przetrwałe długotrwające – trwające przynajmniej rok, do momentu podjęcia decyzji w sprawie leczenia
- utrwalone – akceptowany stan przez pacjenta i lekarza, nie podlega raczej leczeniu poza przyjmowaniem leków przeciwzakrzepowych
Konsekwencje migotania przedsionków
Zaburzenie pracy tych elementów serca prowadzi do problemów z przepływem krwi. To z kolei sprzyja powstawaniu tzw. zakrzepów, które mogą trafić do przeróżnych naczyń – tętnic mózgowych, tętnicy płucnej i spowodować zator, który chyba nie trzeba mówić, że jest sytuacją bezpośrednio zagrażającą życiu. Ponadto migotanie przedsionków może prowadzić do niewydolności serca, co wpływa znacząco na jakość życia i także jest schorzeniem zagrażającym życiu.
Diagnozowanie i leczenie
W zależności od rodzaju migotania przedsionków, jego zdiagnozowanie może nie być takie proste. W przypadku napadowego migotania, które trwa dosyć krótko (czasem nawet jedynie 48 godzin) ciężko jest wychwycić to podczas badań. Niezależnie jednak od typu tego schorzenia, lekarz nie powinien bagatelizować objawów.
Istnieją zasadniczo 3 rodzaje leczenia migotania przedsionków. Pierwszym z nich jest leczenie doraźne (w przypadku napadowego migotania), które w przypadku wystąpienia zaburzeń, ma przywrócić prawidłowy rytm pracy. W takim przypadku stosuje się farmakoterapię i/lub kardiowersję elektryczną (za pomocą prądu elektrycznego). Drugim ze sposobów leczenia (przetrwałego migotania przedsionków) jest farmakologiczne przywrócenie normalnej pracy serca i utrzymanie jej przez zażywanie leków antyrytmicznych. Trzeci rodzaj leczenia jest na chwilę obecną może nie tak często stosowany, ale cieszy się rosnącą popularnością i jest to inwazyjny zabieg ablacji przezskórnej, czyli wypalenia w sercu miejsca odpowiedzialnego za zaburzenia rytmu pracy. Należy jednak pamiętać, że to w głównej mierze lekarz decyduje o dobraniu odpowiedniej metody.