Wiele chorób psychicznych posiada podobne objawy i jest leczonych lekami o podobnym działaniu. Cechy wspólne, szczególnie w zakresie symptomów – mogą jednak utrudnić postawienie prawidłowej diagnozy. Choroba dwubiegunowa i schizofrenia są dwoma odrębnymi jednostkami chorobowymi. Jednakże w niektórych przypadkach osoby cierpiące na te choroby psychiczne mogą odczuwać podobne objawy.
Jednym ze wspólnych objawów jest utrata kontaktu z rzeczywistością. Kiedy osoby chore znajdują się w okresie nasilenia choroby dwubiegunowej, mogą mieć etap manii lub depresji, przejawiając zachowania psychotyczne, które są charakterystyczne także dla osób cierpiących na schizofrenię, np. halucynacje (omamy słuchowe, wzrokowe) i urojenia. Niemniej główną różnicą między chorobą dwubiegunową a schizofrenią jest w zasadzie całkowicie inna przyczyna rozwoju choroby, determinująca też sposób leczenia.
Symptomy schizofrenii
Psychoza w przebiegu schizofrenii może obejmować urojenia (utratę kontaktu z rzeczywistością), destrukcyjne myślenie i halucynacje. Zdecydowana większość omamów ma charakter omamów słuchowych. Schizofrenik może słyszeć różne odgłosy, głosy nakazujące wykonanie czegoś lub tzw. głosy komentujące rzeczywistość, ale nie wskazujące sposobu działania.
Osoby cierpiące na schizofrenię mogą zamknąć się w sobie i odizolować od innych, cierpieć na zaburzenia koncentracji i mieć problemy z podejmowaniem decyzji.
Symptomy choroby dwubiegunowej
Choroba dwubiegunowa w porównaniu do schizofrenii objawia się bardziej ekstremalnymi zmianami nastroju. Okresy manii lub hipomanii, kiedy chory jest pełen energii, chęci do działania i może nawet zbyt impulsywny, przeplatają się z okresami głębokiej depresji, kiedy choremu trudno znaleźć siłę, aby wstać z łóżka, przez co zaniedbuje codzienne czynności i obowiązki.
Okresy głębokiej depresji mogą trwać nawet do kilku tygodni. Jednakże po epizodach manii i depresji może nastąpić remisja choroby. Wówczas chory czuje się dobrze i nie odczuwa żadnych objawów choroby dwubiegunowej.
Diagnoza choroby dwubiegunowej i schizofrenii
Lekarze psychiatrzy diagnozują chorobę dwubiegunową i schizofrenię w oparciu o kryteria diagnostyczne. Jeżeli u danej osoby są spełnione co najmniej dwa kryteria diagnostyczne, to zostaje rozpoczęte leczenie. Kryteria diagnostyczne odnoszące się do schizofreników obejmują występowanie co najmniej dwóch z następujących objawów: halucynacje, urojenia, zaburzenia mowy, agresywne zachowania i negatywne symptomy (np. zaburzenia poznawcze, wycofanie), przy czym drugim kryterium diagnostycznym jest występowanie pierwszych trzech symptomów z wymienionych wyżej. Objawy muszą utrzymywać się ponad miesiąc.
Choroba dwubiegunowa jest rozpoznawana, jeżeli chory przebył jeden lub więcej okresów manii lub mieszanych epizodów, polegających na naprzemiennym występowaniu manii i głębokiej depresji w ciągu tygodnia. Osoba cierpiąca na chorobę dwubiegunową powinna miewać również okesy zaburzenia nastroju i zwiększonej energii niemal codziennie przez co najmniej tydzień, w czasie którego pojawiają się co najmniej trzy z wymienionych objawów: gonitwa myśli, nadmiernie wysokie poczucie własnej wartości lub poczucie wyższości, zredukowana potrzeba snu oraz podejmowanie bardzo ryzykownych zachowań. Istnieje również trzecie zaburzenie, choć rzadko występujące, nazywane zaburzeniem schizoafektywnym, które jest rozpoznawane u osób cierpiących zarówno na dolegliwości charakterystyczne dla schizofrenii, jak i właściwe dla choroby dwubiegunowej.
Leczenie schizofrenii i choroby dwubiegunowej
Schizofrenia i choroba dwubiegunowa są leczone przy zastosowaniu innych leków. Stabilizatory nastroju są stosowane w leczeniu choroby dwubiegunowej, natomiast leki antypsychotyczne znajdują zastosowanie w terapii schizofrenii.
Jednakże terapia obu chorób psychicznych może być prowadzona przy zastosowaniu psychoterapii. Może ona polegać na zastosowaniu metod kognitywnych, terapii rodzinnej i innych. Psychoterapia może pomóc osobom chorym na chorobę dwubiegunową oraz schizofrenikom w radzeniu sobie na co dzień, w pracy, w szkole oraz w gronie rodziny i przyjaciół.
Mitomania: Gdy kłamstwo przeradza się w obsesję