Świerzb jest dość powszechną zakaźną chorobą skóry, którą wywołuje świerzbowiec ludzki. Samica pasożyta dostaje się do naskórka i drąży w nim tunel, do którego składa około trzech jaj dziennie.
Z jaj wylęgają się larwy, które po około trzech tygodniach przekształcają się w dojrzałe osobniki. Są one tak maleńkie, że nie jest możliwe rozpoznanie ich gołym okiem. Doskonale czują się w tych miejscach naszego ciała, gdzie jest ciepło i wilgotno. Rozwijają się więc między pośladkami, w narządach rodnych, pępku.
Zakażenie następuje najczęściej poprzez bliski kontakt z osobą chorą, np. podczas wspólnego spania, Rzadziej do zakażenia dochodzi za pośrednictwem bezpośredniego kontaktu z rzeczami osobistymi osoby zakażonej: pościelą, ręcznikami, ubraniami. Na zakażenie są też narażone małe dzieci, które często przebywają razem podczas wspólnej zabawy, pobytu w żłobku lub przedszkolu. Wystarczy jedna osoba chora, by świerzb rozprzestrzenił się dalej.
Świerzb – objawy choroby
Charakterystycznym objawem jest uporczywe pieczenie i świąd skóry oraz specyficzne wykwity skórne: grudki, małe krostki, pęcherzyki, nory wyrzeźbione przez pasożyta w naskórku. Świąd nasila się szczególnie w nocy, po kąpieli. Wykwity skórne w przypadku dzieci lokalizują się na skórze dłoni i stóp.
U dorosłych są to okolice nadgarstka, tułów, okolice pępka, fałdy skóry, zgięcia stawowe. U kobiet dodatkowo mogą się lokalizować w okolicach sutka i na narządach rodnych; u mężczyzn – na narządach płciowych. Towarzyszący wykwitom skóry świąd powoduje, że chory drapie miejsca chore i tym samym przenosi pasożyty w nowe, niezakażone miejsca.
Świerzb – diagnoza lekarska
Objawy świerzbu w początkowej fazie choroby są na tyle niecharakterystyczne, że mogą wskazywać na inne schorzenie. Podstawę do diagnozy dają dopiero charakterystyczne kanaliki, w których samica składa jaja oraz tzw. przeczosy, czyli drobne pęknięcia na skórze w kształcie krótkich linii. W diagnozie choroby istotny jest wywiad z chorym, podczas którego można się dowiedzieć o nasilaniu zmian chorobowych choćby po kąpieli. To daje duże prawdopodobieństwo, że chory uskarża się na świerzb.
Skuteczne leki na świerzb
Dobrze poprowadzona terapia daje pewność, że po świerzbie nie zostanie nawet ślad. Warto jednak wiedzieć, że skuteczne leki są wypisywane jedynie na receptę. Odpowiednie leczenie jest ordynowane nie tylko osobie, u której stwierdzono zmiany skórne, ale też u osób, z którymi zakażony miał długotrwały i bezpośredni kontakt. Dotyczy to najbliższej rodziny, ewentualnych współpracowników, w przypadku dzieci – grupy przedszkolnej lub szkolnej.
Zahamowanie choroby jest możliwe, kiedy poddadzą się leczeniu osoby z najbliższego kręgu zakażonych, nawet bez objawów skórnych. Lek na świerzb jest stosowany praktycznie na całej powierzchni ciała, nie zapominając o miejscach między palcami rąk i nóg oraz między pośladkami. Powinno się jedynie omijać usta, nos, powieki, okolice oczu.
Przez użyciem leku, należy umyć i wysuszyć dokładnie skórę. Lek powinien na skórze pozostać przez kilka godzin. Potem całe ciało należy umyć. Taka jednorazowa dawka jest normą, czasami dermatolog poleca powtórzenie zabiegu. W przypadku pokrycia większości ciała przez świerzb, lekarz przepisuje lek w postaci tabletek: iwermektynę. Już przy jednej dawce dolegliwość powinna ustąpić. Bywa też przepisywany krem steroidowy, łagodzący swędzenie lub leki przeciwhistaminowe, pomagające w zaśnięciu.
Zioła na świerzb?
W przypadku świerzbu mówi się pozytywnie o łagodzącym działaniu dziurawca pospolitego. Zawsze jednak trzeba pamiętać, że obok działania pożądanego, zioła mogą wchodzić w interakcję z lekami. Z tego powodu zawsze trzeba konsultować swoje posunięcia z lekarzem. Wyciąg z dziurawca jest stosowany zewnętrznie, w formie kompresu, więc nie powinno być żadnych problemów. Należy tylko pamiętać, żeby bezpośrednio po kuracji nie eksponować skóry na działanie promieni słonecznych.